Dit is het derde album van meester gitarist Julian Lage voor het Mack Avenue label, wederom in een trio bezetting maar wel met nieuwe namen, Jorge Roeder op de bas en Dave King ( The Bad Plus) op drums. Was “Arclight” vooral geïnspireerd op het pre-bop jazztijdperk, een combinatie van country, jazz en swing, “Modern Lore”was een verwijzing naar de roots van rock & roll, dit nieuwe album “Love Hurts” bevat een interpretatie van diverse uitingen van de Amerikaanse muziek, van Roy Orbison tot Ornette Coleman en van Jimmy Giuffre tot Peter Ivers.

Het openingsnummer “In heaven” werd gecomponeerd door Peter Ivers voor de film “Eraserhead” van David Lynch die ook de tekst schreef. Het origineel is een vervreemdend bijna fluisterend gebracht nummer, net zo knettergek als de film en ook in de versie van Julian Lage hoor ik kop noch staart. Interessant wordt het pas met “Tomorrow is the question”van Ornette Coleman, hier is het genieten van alle klankstructuren die Lage uit zijn Nachocaster gitaar tovert. “The Windup" van Keith Jarrett is een razendsnelle swinger waarin Lage laat horen dat hij een gitarist hors categorie is en eentje die zich niet houdt aan de geijkte jazzgitaar normen, nee hij knalt en scheurt er meermaals op los. Het overbekende “Love Hurts” geschreven door de bekende songwriter Boudleaux Bryant en bekend geworden door de uitvoeringen van The Everly Brothers (1960) en Roy Orbison (1961). Daarna is het nog vaak gecoverd, een hit was de uitvoering van de Schotse groep Nazareth (1975). Gram Parsons met Emmylou Harris maakten er pure Country van. Op deze verzameling van Amerikaanse muziek zou het eigenlijk niet misstaan maar Lage blijft wel heel dicht bij de schmierende melodie van deze smartlap, mij bevalt het allerminst. Waarom Lage dit nummer heeft opgenomen is mij een raadsel. “In Circles” is een eigen nummer met fraai gestileerd spel in een zeer rustig vaarwater. Na “Love Hurts” had ik liever een pittiger nummer gehoord.

Een andere compositie van Keith Jarrett “Encore” volgt, dit is weer een puik stukje gitaarmuziek, lekker vol gespeeld met stevige ondersteuning van slagwerker eerste klas Dave King. “Lullaby” een compositie van Lage is een rustig langzaam uitgesponnen nummer hetgeen de titel al voorspelt, zulk soort nummers komen mijn inziens beter tot zijn recht op een blaasinstrument dan op een el. gitaar, het overtuigt mij niet echt. “Trudgin” is een nummer van Jimmy Giuffre, een componist, saxofonist die een hoofdrol vertolkte in de jaren van de Westcoast jazz oftewel de Cool Jazz. Ik ben nooit zo’n fan geweest van zijn muziek en dit nummer trekt toch ook een beetje. Het alom bekende “I’m getting sentimental over you” , een heerlijke ballad geschreven door George Bassman en met tekst van Ned Washington, het werd voor het eerst uitgevoerd in 1932 door Tommy Dorsey & his Orchestra. Julian Lage geeft er een smaakvolle versie van en dat geldt ook voor zijn versie van “Crying” van Roy Orbison, de melodie is er maar Lage kleurt ook wel degelijk buiten de lijntjes, duidelijk is wel dat hij een fan is van Roy Orbison met twee van diens nummers. Tja, vergeleken met zijn vorige album vind ik deze wel wat tegenvallen vooral door wat (te) veel kalme nummers, deze Julian Lage moet zijn magnum opus nog maken.

Jan van Leersum